Page 8 - mixailidis_tapeinosi

Κύριος» , ὑποδεικνύοντας πόσον εὐαρεστεῖται ὁ Θεὸς ὅταν ἔχουμε
22

φρόνημα «τελωνικό» καὶ ὄχι φαρισσαϊκό.
Στενὰ συνδεδεμένο μὲ τὴν αὐτομεμψία εἶναι τὸ πνευματικὸ

πένθος, τὸ ὁποῖο ἐμακάρισεν ὁ Κύριος, λέγων: «Μακάριοι οἱ πενθοῦντες

23
(ἤ «οἱ κλαίοντες», κατὰ τὸν Λουκᾶ), ὅτι αὐτοὶ παρακληθήσονται» .
Πενθοῦντες γιὰ τὶς ἁμαρτίες ὄχι μόνο τὶς δικές τους ἀλλὰ καὶ ὅλου τοῦ

κόσμου:

_ Εἶναι γνωστὴ ἡ κλασσσικὴ διατύπωση τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τῆς

Κλίμακος: «Οὐκ ἐγκληθησόμεθα, ὦ οὗτοι, οὐκ ἐγκληθησόμεθα ἐν ἐξόδῳ

ψυχῆς, διότι οὐ τεθαυματουργήκαμεν, οὐδ’ ὅτι οὐ τεθεολογήκαμεν, οὐδ’

ὅτι θεωρητικοὶ οὐ γεγόναμεν· ἀλλὰ λόγον πάντως δώσομεν τῷ Θεῷ, διότι

ἀδιαλείπτως οὐ πεπενθήκαμεν» .
24
_ Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ ἀββᾶς Ποιμὴν ἔλεγεν ὅτι: «Ἄνθρωπος ἐὰν μὴ

νεκρώσῃ τὰ θελήματα τῆς σαρκὸς πάντα καὶ κτήσηται τὸ πένθος τοῦτο,

οὐ δύναται γενέσθαι μοναχός», προσθέτοντας ὅτι «ὁ μοναχός, ὀφείλει διὰ

25
παντὸς τὸ πένθος ἔχειν ἐν ἑαυτῷ» .
_Ἔτσι ὁ ἀββᾶς Διόσκορος, σὲ ἐρώτηση μαθητοῦ του γιατὶ ἔκλαιε γιὰ

τὶς ἁμαρτίες του, ἀπάντησε: «Φύσει τέκνον, ἐὰν ἀφεθῶ ἰδεῖν τὰς ἁμαρτίας

μου, οὐκ ἀρκοῦσι ἄλλοι τρεῖς ἤ τέσσαρες κλαῦσαι αὐτάς» .
26
Αὐτὰ σὲ μᾶς τοὺς ἐν τῷ κόσμῳ, ἴσως νὰ φαίνονται κάπως ἀκραῖα,

κάπως ὑπερβολικά. Εἶναι ὅμως πνευματικὸ φαινόμενο ποὺ ὀφείλεται σὲ

βαθειὰ γνώση τῶν ἐντὸς ἡμῶν συνεπειῶν τῆς πτώσεως τοῦ ἀνθρώπου:

22 Τὸ Γεροντικὸν («Ἀστέρος») σ. 92.
23 Ματθ. ε΄4, καὶ Λουκ. ς΄21.
24 Κλῖμαξ, Ζ΄, ογ΄, σ. 155-156.
25 Τὸ Γεροντικὸν («Ἀστέρος») σ. 92 καὶ 88.
26 Τὸ Γεροντικὸν («Ἀστέρος») σ. 29.

7