Page 5 - tsekeridou-theologiagamou

Ο γάμος για τους περισσότερους ήταν «αναγκαίο κακό», αφού η σύναψή του ήταν κοινωνική
και θρησκευτική υποχρέωση, χωρίς να υπάρχουν βαθύτερα συναισθήματα, αφού οι μελλόνυμφοι ήταν

τις περισσότερες φορές άγνωστοι. Ο έρωτας ήταν συνώνυμο του πάθους του ερωμένου και εραστή,

χωρίς να σημαίνει ότι δεν προέκυπτε κάποιες φορές.

Η συνεισφορά της Αθηναίας γυναίκας στην οικογενειακή περιουσία γινόταν είτε με οικιακά
σκεύη, χρυσά κοσμήματα, αρώματα είτε με ακίνητη περιουσία, κτήματα που παραχωρούνταν στον

γαμπρό για να τα εκμεταλλεύεται άλλα δεν του ανήκαν. Αν ο σύζυγος χώριζε, η γυναίκα μπορούσε να
κρατήσει την περιουσία που έφερε μαζί της πριν τον γάμο, την μισή αγροτική παραγωγή και τα μισά

από ότι είχε υφάνει η ίδια μέσα στο σπίτι. Επιπλέον δικαιούταν να πάρει και κάποια χρήματα από τον
σύζυγο της. Σε περίπτωση θανάτου του συζύγου η προίκα της, θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για

ένα δεύτερο γάμο. Ενώ αν είχε παιδιά θα μπορούσε να μένει στο σπίτι του άνδρα της και η προίκα της

παραχωρούνταν στα παιδιά της.

Ο άντρας για να ικανοποιήσει τις ιδιαίτερες ερωτικής επιθυμίες του, σεβόμενος την ιερότητα

του γάμου και την νόμιμη σύζυγό του κατέφευγε σε παλλακίδες. Αυτές ήταν ελεύθερες Αθηναίες ή

δούλες ή ξένες ελεύθερες που συνδεόταν ερωτικά με τον σύζυγο της Αθηναίας αλλά δεν είχαν καμιά
νομική κατοχύρωση από τον σύντροφο της Αθηναίας.

Τις περισσότερες φορές η Αθηναία ήταν υποχρεωμένη να ανέχεται την παρουσία της ακόμα

και μέσα στο σπίτι της. Αυτό όμως δεν αποτελούσε μοιχεία για τον Αθηναίο πολίτη. Η μόνη μορφή
μοιχείας που ήταν κατακριτέα ήταν η σύναψη ερωτικής σχέση με την σύζυγο ενός άλλου Αθηναίου

πολίτη. Κατά την διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου προκειμένου να αντιμετωπιστεί το δημο-
γραφικό πρόβλημα επιβλήθηκε να έχει κάθε Αθηναίος εκτός της νομίμου συζύγου και μία δεύτερη,

Αθηναία ή ξένη.

Αντίθετα αν η σύζυγος απατούσε τον σύζυγο της τότε τιμωρούνταν αυστηρά. Η τιμωρία που
της επέβαλε το κοινωνικό σύνολο επικεντρώνονταν στην απώλεια του μοναδικού δικαιώματος, τη

συμμετοχή της σε θρησκευτικές τελετές, που ήταν και η μόνη πολιτική δραστηριότητα. Η αποδεδειγ-

μένη δε μοιχεία της συζύγου καθιστά την αποπομπή της υποχρεωτική.

Η στειρότητά της αποτελούσαν αιτία αποπομπής της, αφού ο σύζυγος εκπλήρωνε ένα πατριω-

τικό και θρησκευτικό του καθήκον. Η εγκυμοσύνη δεν αποτελούσε τροχοπαίδι σε περίπτωση που ο

άνδρας της επιθυμούσε την εκδίωξή της. Ο μοναδικός φραγμός εκδίωξης ήταν η επιστροφή της προί-
κας, που θεωρούταν απαραίτητη προϋπόθεση για να θεωρηθεί νόμιμος ο γάμος.

4