Page 8 - tsekeridou-theologiagamou
P. 8

Κατάλληλη ηλικία για νομικά έγκυρο γάμο θεωρούταν για τα κορίτσια η ηλικία των 12 ετών
            και του αγοριού των 14 ετών. Η επιλογή συζύγου γινόταν από τον πατέρα αλλά έπρεπε να είναι σύμ-

            φωνη και η μητέρα της κοπέλας. Οι γονείς της κοπέλας ζητούσαν τη συμβουλή φίλων τους για την

            αναζήτηση του κατάλληλου συζύγου. Κάποιος φτωχός δεν είχε καμία ελπίδα να νυμφευτεί μια πλού-
            σια νέα. Ο γάμος μεταξύ στενών συγγενών τιμωρούταν αρχικά με θάνατο. Τα όρια όμως γίνονται ε-

                                                                          ο
            λαστικότερα με την πάροδο του χρόνου και εμφανίζονται τον 2  π.Χ αιώνα και γάμοι μεταξύ πρώτων
            ξαδέρφων.


                    Μη νόμιμοι γάμοι θεωρούταν οι με συγγένεια εξ αίματος, οι νεόνυμφοι πριν την ηλικία της

            ήβης, οι μικτοί γάμοι μεταξύ Ρωμαίου πολίτη και ενός ξένου, Ρωμαίας με δούλο, πατρικίων & πλη-
            βείων κλπ. Ο Αδριανός αλλάζει τον νόμο και τα παιδιά μίας Ρωμαίας και ενός Λατίνου να θεωρούνται

            Ρωμαίοι πολίτες, αφού η επάνδρωση του στρατού με ανθρώπινο δυναμικό ήταν επιβεβλημένη.


                    Συνήθως το μέγεθος της προίκας καθοριζόταν μετά από σκληρό παζάρι μεταξύ του πατέρα ή
            κηδεμόνα της νύφης και του μελλοντικού συζύγου. Το καθορισμένο ποσό της προίκας έπρεπε να δοθεί

            βάση νόμου μετά το γάμο σε τρεις ετήσιες δόσεις και ποτέ άπαξ. Σε περίπτωση θανάτου του πατέρα ή

            κηδεμόνα πριν την πλήρη απονομή της προίκας, αναλάμβανε την απόδοση του υπολοίπου της ο πλη-
            σιέστερος συγγενής της νύφης.


                    Σε αντίθεση με την Ελλάδα , όπου για να θεωρηθεί νόμιμος ο γάμος η προίκα ήταν απαραίτητη

            προϋπόθεση, στην Ρώμη αυτή αντιπροσώπευε την συνεισφορά της νύφης στο νέο της νοικοκυριό. Την
            προίκα η χωρισμένη σύζυγος μπορούσε να την διεκδικήσει με το πρόσχημα, ότι μπορεί να την χρεια-

            στεί στον επόμενο γάμο που θα σύναπτε.


                    Ο σύζυγος διεκδικούσε ένα μέρος της προίκας, κατά περίπτωση, με το πρόσχημα ότι αυτό θα
            αποτελούσε την τιμωρία της συζύγου που ευθυνόταν για το διαζύγιο ή ως οικονομική βοήθεια στην

            ανατροφή των τέκνων που αναλάμβανε ο ίδιος. Η επιστροφή της προίκας ήταν καθορισμένη σε τρεις
                                                                                                      3
            ετήσιες δόσεις αν ήταν μετρητά ή σε περίπτωση μοιχείας του άντρα σε άμεση καταβολή της  .











            3  Ο.π, σελ.123-170



                                                             7
   3   4   5   6   7   8   9   10   11   12   13