Page 8 - Gkrillas_EkklhsiastikiParadosi

ερμηνείας του κειμένου της Καινής Διαθήκης δεν παρουσιάζεται ούτε περιττό

ούτε μη αναγκαίο μέχρι σήμερα. Γι’ αυτό η Εκκλησία εμμένει στο κηρυγματικό
της έργο, το οποίο ουσιαστικά αποτελεί την προσαρμογή του βιώματος των

πιστών της Εκκλησίας στην καταγεγραμμένη βιωματική εμπειρία των

Αποστόλων.

3. Το περιεχόμενο της Ιεράς Παράδοσης

Η Ιερή Παράδοση περιλαμβάνει την διδασκαλία όλης της Αγίας

Γραφής, αλλά και όλων όσων αποτελούν ζώσα πραγματικότητα της
Εκκλησίας χωρίς να καταγράφονται στην Αγία Γραφή. Η θέση της έβδομης

Οικουμενικής Συνόδου ότι Ορθόδοξη Εκκλησία στο σύνολό της, αποτελεί

αυτά που είδαν οι Προφήτες, αυτά που δίδαξαν οι Απόστολοι, αυτά που
παρέλαβε η Εκκλησία, αυτά που δογμάτισαν οι Διδάσκαλοι και αυτά που

οικουμενικά συμφωνήθηκαν, είναι αναντίρρητη. Βεβαιότητα της Εκκλησίας
είναι ότι ο Χριστός αυτή την Παράδοση βράβευσε και βραβεύει. Γι’ αυτό και

επ’ αυτής της βάσεως μέχρι σήμερα στην Εκκλησία έτσι φρονούμε, έτσι
λαλούμε και έτσι κηρύσσομαι υπό την βεβαιότητα ότι αυτή είναι η πίστη των

Αποστόλων, ότι αυτή είναι η πίστη των Πατέρων, ότι αυτή είναι η πίστη των

3
Ορθοδόξων και ότι αυτή η πίστη στήριξε την Οικουμένη .

3 Συνοδικό τῆς Ζ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου: «Οἱ Προφῆται ὡς εἶδον, οἱ Ἀπόστολοι ὡς ἐδίδαξαν,
ἡ Ἐκκλησία ὡς παρέλαβεν, οἱ Διδάσκαλοι ὡς ἐδογμάτισαν, ἡ Οἰκουμένη ὡς συμπεφώνηκεν, ἡ
χάρις ὡς ἔλαμψεν, ἡ ἀλήθεια ὡς ἀποδέδεικται, τὸ ψεῦδος ὡς ἀπελήλαται, ἡ σοφία ὡς
ἐπαρρησιάσατο, ὁ Χριστὸς ὡς ἑβράβευσεν.
Οὕτω φρονοῦμεν, οὕτω λαλοῦμεν, οὕτω κηρύσσομεν Χριστόν τὸν ἀληθινὸν Θεὸν ἡμῶν, καὶ
τοὺς Αὐτοῦ Ἁγίους ἐν λόγοις τιμῶντες, ἐν συγγραφαῖς, ἐν νοήμασιν, ἐν θυσίαις, ἐν Ναοῖς, ἐν
Εἰκονίσμασι, τὸν μὲν ὡς Θεὸν καὶ Δεσπότην προσκυνοῦντες καὶ σέβοντες, τοὺς δὲ διὸ τὸν
κοινὸν Δεσπότην ὡς Αὐτοῦ γνησίους θεράποντας τιμῶντες καὶ τὴν κατὰ σχέσιν προσκύνησιν
ἀπονέμονες.
Αὕτη ἡ πίστις τῶν Ἀποστόλων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Πατέρων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων,
αὕτη ἡ πίστις τὴν Οἰκουμένην ἐστήριξεν.
Ἐπὶ τούτοις τοὺς τῆς εὐσεβείας Κήρυκας ἀδελφικῶς τε καὶ πατροποθήτως εἰς δόξαν καὶ τιμὴν
τῆς εὐσεβείας, ὑπὲρ ἧς ἀγωνίσαντο, ἀνευφημοῦμεν καὶ λέγομεν: Τῶν τῆς Ὀρθοδοξίας
προμάχων εὐσεβῶν Βασιλέων, ἁγιωτάτων Πατριαρχῶν, Ἀρχιερέων, Διδασκάλων, Μαρτύρων,
Ὁμολογητῶν, Αἰωνία ἡ μνήμη.
Τούτων τοῖς ὑπὲρ εὐσεβείας μέχρι θανάτου ἄθλοις τε καὶ ἀγωνίσμασι καί διδασκαλίαις
παιδαγωγεῖσθαί τε καὶ κρατύνεσθαι Θεὸν ἐκλιπαροῦντες, καὶ μιμητός τῆς ἐνθέου αὐτῶν
πολιτείας μέχρι τέλους ἀναδεικνύσθαι ἐκδυσωποῦντες, ἀξιωθείημεν τῶν ἐξαιτουμένων,
οἰκτιρμοῖς καὶ χάριτι τοῦ Μεγάλου καὶ Πρώτου Ἀρχιερέως Χριστοῦ τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ ἡμῶν,
πρεσβείαις τῆς ὑπερενδόξου Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ ἀειπαρθένου Μαρίας, τῶν
θεοειδῶν Ἀγγέλων καὶ πάντων τῶν Ἁγίων.».

7