Page 5 - liamis-panteleimon

Το καταφύγιο αυτό των Χριστιανών έγινε από τη μέρα εκείνη το

κέντρο της ζωής μου. Νόμιζα μέχρι τότε τον εαυτό μου για ισορροπημένο.

Έβλεπα τώρα τον πόλεμο ανάμεσα στην καρδιά και το μυαλό. Παράπαια.

Η πρώτη γευότανε την πληρότητα της παρουσίας του Ιησού. Το άλλο

κολλούσε με μανία στα έργα των ανθρώπων. Το ΄νιωθα πως η ειρήνη

μόνο σαν δώρο θα έρθει. Δεν γνώριζα ούτε το «πότε» ούτε το «πως».

Ετοιμαζόμουν όμως και εξασκούσα μυστικά τον εαυτό μου να διαβάζει τα

σημεία.

Ο Θεός διάλεξε ένα παιδάκι και μία οχιά. Καταμεσήμερο, είδα

το κοριτσάκι άπνοο στο χώμα. Το φίδι δίπλα του ακίνητο, λες και περίμενε

εμένα. Δεν γύρευα απόδειξη, δεν γύρευα θαύμα. Όλοι όμως οι μήνες

κοντά στον γέροντα και η πορεία της μεταμόρφωσής μου συμπυκνώθηκαν

σε μια προσευχή βγαλμένη απ΄ τα βάθη της καρδιά μου:

«Δώσε Χριστέ μου ζωή ξανά στο κοριτσάκι».

Ο,τι βαθιά μέσα μου ήξερα, το ΄δα να γίνεται μπροστά μου.

Σαν από ύπνο ξύπνησε. Και δίπλα το φίδι έσκασε...όπως τ΄

ακούς...έσκασε. Έτσι ένιωσα να σκάει την ώρα εκείνη και το μυαλό μου,

όχι για να διαλύθει μα για να ελευθερώσει λόγους και νοήματα όλο

φως...όλο φως.

Από τη μέρα εκείνη τα γεγονότα άρχισαν να τρέχουν πιο

γρήγορα από τη δύναμή μου να τα παρακολουθήσω. Το ένα μετά το άλλο.

Κατά ριπάς, που λένε. Την ίδια μέρα βαφτίστηκα και κοινώνησα. Πως

πέρασαν εφτά μέρες ακόμα ούτε που το κατάλαβα. Ζούσα κοντά στο

γέροντά μου χωρίς φαί, χωρίς νερό, μόνο με λόγια του από μέλι και

4