Page 10 - liamis-panteleimon

Ήμουν γεμάτος προσευχή όχι ικεσίας, αλλά ευγνωμοσύνης. Μια φράση

στριφογύριζε στο νου μου συνέχεια...συνέχεια:

«Ο Θεός την αίνεσίν μου μη παρασιωπήσης... Ο Θεός την

αίνεσίν μου μη παρασιωπήσης...Ο Θεός...»

Μια κοφτερή φωνή με ξαναέφερε στον κόσμο των αισθήσεων.

«Πολλά θλιβερά έμαθα για σένα Παντολέοντα, αλλά αφελής

δεν είμαι. Είναι το σκαρί σου τέτοιο να τραβάει απάνω του το φθόνο και

τη συκοφαντία. Μπορεί να φταίω κι εγώ που δεν έκρυψα από κανέναν

την αδυναμία που σου έχω. Όλα αυτά πάντως δεν έχουν τόση σημασία.

Ούτε οι επιλογές σου έχουν σημασία. Σημασία έχει αν έχω μπροστά μου

κάποιον, που αποφάσισε να ταρακουνήσει το κράτος και μένα, που η

βούληση των θεών ή κι η ανάγκη της ιστορίας διάλεξε να κρατάω το

τιμόνι του. Δεν είναι το θέμα εάν διακηρύσσεις τον εσταυρωμένο Θεό σου

και περιφρονείς τον Ασκληπιό. Το θέμα είναι το εάν αποφασίζεις να τα

βάλεις με δυνάμεις ισχυρότερές σου, πού ΄χουν τη δύναμη ν΄

αποφασίζουν αντί για σένα το τι είναι αλήθεια και τι ψέμα. Εγώ σε

μόρφωσα κι ότι μαθαίνω για σένα δε θέλω να ΄ναι αλήθεια. Δε θέλω! Ο

βωμός εδώ μπροστά δε ζητάει θυσία πίστης στον Ασκληπιό. Ζητάει θυσία

υπακοής σε μένα και αφοσίωσης στον κόσμο που εγώ ορίζω».

Ήτανε τόσο φανερό! Ο βασιλιάς πάσκιζε να ξεδιαλύνει ως τι μου

μιλούσε. Φίλος, προστάτης ή ηγεμόνας; Δεν ήμασταν άλλωστε μόνοι. Οι

παριστάμενοι κατά βάθος τον δοκίμαζαν, περίμεναν πυγμή. Άλλες ματιές

με τρύπαγαν χαιρέκακα, άλλες με περιέργεια, άλλες ίσως και με

συμπαράσταση. Κάποιες άλλες όμως σκόπευαν πάνω του, γυρεύοντας να

9