Page 40 - stylianidou-parigoritiki

βασικά στάδια, τα οποία είναι: α) το οργανικό, β) το ψυχολογικό, γ) το κοινωνικό,

δ) το πνευματικό. Αυτή η προσέγγιση υποστηρίζει ότι ένα άτομο, ακόμη κι αν έχει
φτάσει ένα βήμα πριν από το θάνατο, δεν παύει να είναι ενεργό και έτσι είναι ικανό

να αποφασίζει και να θέτει στόχους και ταυτόχρονα υπεύθυνο για το πότε και πώς θα
αντιμετωπίσει τις προκλήσεις που του εμφανίζονται.

1. Οργανικό επίπεδο. Εδώ το άτομο καλείται να ικανοποιήσει βασικές σωματικές

ανάγκες και συχνά τη δυσφορία. Οι βιολογικές ανάγκες είναι σημαντικές γιατί

επηρεάζουν και την ποιότητα της ζωής, αλλά και τη λειτουργία του ατόμου. (Corr,
1992).

2. Ψυχολογικό επίπεδο, όπου το άτομο καλείται να ικανοποιήσει την ανάγκη του για

αυτονομία, ψυχολογική ασφάλεια, αυτοέλεγχο. Αν δεν το καταφέρει αυτό, τότε
μοιραία κυριεύεται από αισθήματα θυμού, θλίψης, άγχους και κατάθλιψης και με τη

συμπεριφορά του αυτή συχνά φέρνει σε αμηχανία και αδιέξοδο τους θεράποντες
γιατρούς του. (Leming & Dickinson, 2002).

3. Κοινωνικό επίπεδο. Καθώς το άτομο πλησιάζει προς το θάνατο αρχίζει σιγά σιγά
να αποκόπτεται συναισθηματικά από τις σχέσεις του με τα αγαπημένα του πρόσωπα.

Και ενώ έχει ανάγκη να νιώθει τους άλλους γύρω του, μειώνει την επικοινωνία μαζί

τους, μιλάει λιγότερο και κοιμάται περισσότερο. Συχνά οι συγγενείς παρερμηνεύουν
τη συμπεριφορά αυτή και νομίζουν ότι δεν επιθυμεί πια καμιά επαφή μαζί τους.

Ωστόσο, η απομάκρυνση αυτή σημαίνει απλώς ότι το άτομο προετοιμάζεται για το
τέλος της ζωής του και δεν θέλει να κάνει τους δικούς του ανθρώπους να νιώσουν

δυστυχισμένοι για την επικείμενη απώλειά του. (Corr, 1992).
4. Πνευματικό επίπεδο. Το άτομο που πεθαίνει βιώνει μια βαθιά υπαρξιακή κρίση.

Θρηνεί ότι χάνει τον εαυτό του, το σκοπό και το νόημα της ζωής του. Ταυτόχρονα

αναζητά τρόπους να υπερβεί αυτό το τέλος. Αυτή την υπέρβαση επιδιώκει μέσα από
την ικανοποίηση των παρακάτω τριών βασικών πνευματικών αναγκών του:

 Την ανάγκη να δώσει κάποιο νόημα στη ζωή που έζησε. Στην ανάγκη αυτή το

άτομο ανταποκρίνεται ολοκληρώνοντας την ανασκόπηση της ζωής του. Σε ένα
συμβολικό επίπεδο ξαναγράφει την ιστορία του και ερμηνεύει το παρελθόν υπό το

πρίσμα μιας νέας οπτικής, όπου θετικές και αρνητικές εμπειρίες αποκτούν ένα νόημα.
Η ανασκόπηση αυτή του επιτρέπει να νιώσει ότι κάτι πρόσφερε κι αυτός στον εαυτό

του και στους γύρω του και άρα η ζωή του είχε αξία, δεν πήγε χαμένη.

39