Page 7 - tsiolakidis_klimaka

λόγου όπως οξύμωρα, ομοιοτέλευτα, παρηχήσεις, παρονομασίες. Επιπλέον
συχνή είναι η απόδοδη των ορισμών που μαζί με τη χρήση παρομοιώσεων
υπηρετούν την ορθή διατύπωση των δογματικών αληθειών,
συνεπικουρούμενων από την «αγαθή» ειρωνία την οποία μεταχειρίζεται ο
Ιωάννης για το σκοπό αυτό. Τέλος δε λείπει η χρήση οικείων λεκτικών
σχημάτων στην ασκητική γλώσσα της εποχής όπως και η παρουσίαση
πτυχών από προσωπικά βιώματα του συγγραφέα.

1.2 Διδασκαλία

Η διδασκαλία της Κλίμακας ξεπηδάει θα λέγαμε ως ενέργεια
ικανή και θαρραλέα, έργο υψηλού θρησκευτικού φρονήματος,
πλάθωντας ένα λόγο ζωντανό και έμψυχο, καίριο και πολύχυμο, που
δεν περιορίζεται εκ του βαθύτερου νοήματος του περιεχομένου του σε
κάποιες εκδηλώσεις της συμπεριφοράς που αφορούν το θρησκευτικό
βίο, αλλά προχωρά στη συνολική διερεύνηση του θέματος της υγειούς
ανάπτυξης και τελειώσεως της καθολικής ύπαρξης. Όπως κάθε
διδασκαλία είναι συνάμα μέθοδος εξηγητική του αντικειμένου που
πραγματεύεται και αξιολογική των αρχών που τη συγκροτούν. Έτσι
και η Κλίμακα συναντά το μέτρο των κριτηρίων της στη νήψη και
γι’αυτό είναι επίσης μέθοδος νηπτική. Παράλληλα με τις αναδιφήσεις
τη ασκητικής ζωής αναδεικνύονται οι διήκουσες έννοιες και αλήθειες
της εν Χριστώ ζωής συγχρονίζοντας κατά αυτόν τον τρόπο τον

αναγνώστη σε αυτό που η ζωντανή ορθόδοξη διδασκαλία εννοεί
ορθοπραξία. Δηλαδή αυτό που τελικά προσφέρεται είναι η -μέσα από
την εξέταση της ανθρώπινης παθολογίας- θεραπευτική πρόταση και
αντιμετώπιση των στρεβλών εκδηλώσεων της ύπαρξης με την
υπόδειξη ταυτόχρονα του μέτρου της κατά φύση ζωής. Με άλλα λόγια
η ουσία της διδασκαλίας της Κλίμακας έγκειται στην αφύπνιση του
πνευματικού βάθους του ανθρώπου ώστε να μεταμορφωθεί
ολοκληρωτικά ο τρόπος που κατανοεί τον εαυτό του σε σχέση με τη
ζωή. Σε αυτό σε όσους αξιώνονται, συντείνουν και οι υπέρ φύσιν
δωρεές της Θείας πρόνοιας. Οι λόγοι δύνανται να κατανοηθούν ως ένα
εκτεταμένο ευρετήριο ανθρώπινων χαρακτήρων και συμπεριφορών
που κατά μία έννοια αποτελούν το ψυχολογικό γλωσσάρι της
ποιμαντικής, ενώ ταυτόχρονα κάθε λόγος είναι και μία διδαχή που
σχεδόν αβίαστα μπορεί να εννοηθεί ως πεδίο εκπτύξεως σύχρονων

unknown often causes more fear than the known, and in many cases this
supernatural indification may be helpful".

6