Page 4 - mantzaridis_polemos

Ὅπως εὔστοχα σημειώθηκε, τὸ δόγμα τῆς «μὴ βίας», ποὺ

συναντοῦμε στὸν Τολστόι καὶ τὸν Γκάντι, τὸ εἰσηγήθηκε ὁ

Χριστιανισμός . Παράλληλα βέβαια ἡ Ἐκκλησία δὲν παραθεωρεῖ τὴν
7
δύναμη τοῦ κακοῦ μέσα στὸν κόσμο οὔτε ἀμφισβητεῖ τὸ δικαίωμα

τοῦ κράτους νὰ ἀσκεῖ τὴν ἐξουσία του γιὰ τὴν περιστολὴ τοῦ κακοῦ

8
καὶ τὴν διατήρηση τῆς τάξεως . Ἡ ἄσκηση ὅμως τῆς ἐξουσίας
συνεπάγεται καὶ τὴν χρήση τῆς βίας, ποὺ δὲν συμβιβάζεται μὲ τὸ

πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ. Γι’ αὐτὸ ὁ ἀληθινὸς Χριστιανὸς δὲν προσφεύγει

στὴν βία, οὔτε ἀνταποδίδει τὸ κακό. Ἀκόμα καὶ ὅταν κινδυνεύει ὡς

πρόσωπο, μολονότι δικαιοῦται νὰ ἀμυνθεῖ, προτιμᾶ νὰ ζημιωθεῖ

παρὰ νὰ ζημιώσει. Ὡς πολίτης ὅμως κάποιου κράτους ὑποχρεώνεται

νὰ ὑπακούει στὴν κρατικὴ ἐξουσία ὄχι μόνο ἀπὸ φόβο μήπως

9
τιμωρηθεῖ, ἀλλὰ καὶ γιὰ λόγους συνειδήσεως .

Ἀλλὰ ἐπάνω ἀπὸ τὴν κρατικὴ ἐξουσία ὑπάρχει ὁ Θεός, ὁ Κύριος

τοῦ κόσμου καὶ τῆς ἱστορίας, ἀπὸ τὸν ὁποῖο δημιουργήθηκε καὶ στὸν

ὁποῖο ἔχει ὁ Χριστιανὸς τὴν τελικὴ ἀναφορά. Ὅταν οἱ ἀπαιτήσεις

τῆς κρατικῆς ἐξουσίας συγκρούονται μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὁ

κανόνας γι’ αὐτὸν εἶναι: «Πειθαρχεῖν δεῖ Θεῷ μᾶλλον ἢ

10
ἀνθρώποις» . Ὁ πιστὸς δὲν μπορεῖ νὰ μένει ἀδιάφορος μπροστὰ

στὴν ἀδικία ποὺ βλέπει γύρω του. Ὅπως χαρακτηριστικὰ σημειώνει

7 . Βλ. G. Bouthoul, Ὁ πόλεμος, σ. 12.
8 . «Οὐ γὰρ εἰκῆ τὴν μάχαιραν φορεῖ· Θεοῦ γὰρ διάκονός ἐστιν εἰς ὀργήν, ἔκδικος τῷ
τὸ κακὸν πράσσοντι». Ρωμ. 13,4.
9 . Βλ. Ρωμ. 13,5.
10 . Πράξ. 5,29.

3