Page 7 - mantzaridis-axies

και τον πλησίον που συμπεριλαμβάνει και τον εχθρό, είναι εντολή πλήρους
αυταπαρνήσεως και σταυρώσεως. Με την αυταπάρνηση και την συσταύρωσή
του με τον Χριστό ο άνθρωπος, που αποσπάστηκε από τον Θεό και

εγκλωβίστηκε στον ατομισμό του, ανασυνδέεται με τον Θεό και τους
συνανθρώπους του σε μια θεανθρώπινη κοινωνία, την «κοινωνίας της

9
θεώσεως» , «κατ’εικόνα» του Τριαδικού Θεού. Η ολοκλήρωση της κοινωνίας
αυτής, που πραγματοποιείται με την συμμετοχή των πιστών στην ανάσταση και
την ανάληψη του Χριστού, έχει εσχατολογικό χαρακτήρα. Βιώνεται δηλαδή
μερικώς μέσα στον ιστορικό χρόνο, αλλά αναμένεται στην πληρότητά της κατά

τον μέλλοντα αιώνα .
10
Όπως τα τρία θεία Πρόσωπα αποτελούν την μία ομοούσια τρισυπόστατη

Θεότητα, έτσι και τα πολλά ανθρώπινα πρόσωπα καλούνται να συγκροτήσουν
μέσα στο σώμα του Χριστού την μία «ομοενεργούσα» πολυυπόστατη
ανθρωπότητα με πηγή την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος. Και όπως κάθε

πρόσωπο ή υπόσταση του Τριαδικού Θεού περιέχει ολόκληρη την θεία ουσία,
έτσι και κάθε ανθρώπινο πρόσωπο καλείται να συμπεριλάβει εν Χριστώ με την
χαρισματική ενέργεια του Αγίου Πνεύματος ολόκληρη την ανθρωπότητα. Η

συμπερίληψη αυτή υπαγορεύεται ουσιαστικά από την ίδια την ανθρώπινη φύση,
που δεν μπορεί να υπάρξει και να ολοκληρωθεί σε μεμονωμένες ατομικές
υποστάσεις, αλλά μόνο σε κοινωνία προσώπων .Εδώ θεμελιώνεται και η
11
χριστιανική παγκοσμιότητα, που διαφέρει ριζικά από την απρόσωπη κοσμική
παγκοσμιοποίηση. Έτσι η χριστιανική παγκοσμιότητα έχει εκκλησιολογικό
χαρακτήρα.

Η πρόταξη της αξίας του προσώπου ελευθερώνει την ηθική από την
πολιτική ζωή, όπως και από κάθε κοινωνική δέσμευση, ενώ ταυτόχρονα
προσδίδει στην πρώτη απεριόριστη προοπτική· διανοίγει την ηθική στην

προοπτική της θεώσεως. Και τα μέλη της Εκκλησίας ως μέλη της «κοινωνίας της
θεώσεως» έχουν «το πολίτευμα εν ουρανοίς» . Η θέωση δεν επιδιώκεται
12
ατομικά ούτε κατορθώνεται με ανθρώπινες δυνάμεις, αλλά παρέχεται «εκ των

9 Βλ. Γρηγορίου Παλαμά, Λόγος αποδεικτικός περί της εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος 2,78, εκδ. Π.
Χρήστου, Γρηγορίου του Παλαμά, Συγγράμματα, τομ. 1, Θεσσαλονίκη 1962, σ. 149.
10 Βλ. Κολ. 3,4.
11 «Ου γαρ εν μέρει της φύσεως η εικών, ουδέ εν τινι των κατ’αυτήν θεωρουμένων η χάρις· αλλ’εφ’άπαν το
γένος επίσης η τοιαύτη διήκει δύναμις... Πάσα τοίνυν η φύσις η από των πρώτων μέχρι των εσχάτων
διήκουσα, μία τις του όντος εστίν εικών». Γρηγορίου Νύσσης, Περί κατασκευής του ανθρώπου 16,17-18,
PG44,206CD.
12 Βλ. Φιλ. 3,20.

6