Page 11 - liamis-panteleimon

ανατρέψουν ισορροπίες επιρροών και εξουσίας. Τόσοι πολλοί, τόσα

πολλά περίμεναν μια λύση, μια κάθαρση. Και μ΄ όλα αυτά αντάμα και η

αγάπη του για μένα. Πέστην, αν θες, και ασφάλεια από μένα, που ποτέ

και τίποτα δεν του γύρεψα κι ούτε ποτέ άκουσε από μένα λόγο διαβολής

για κάποιον. Δεν ήμουν από το είδος των ανθρώπων που τον

περιτριγύριζαν, το ήξερα και το ήξερε. Έβλεπα την εκτίμησή του σε μένα,

έβλεπα όμως και τον διχασμό του. Για μια στιγμή κλονίστηκα. Αμέσως

όμως η σκέψη μου προσπέρασε τον διχασμό μου και αποφάσισε να

τραβήξει τον δικό της δρόμο, ενώ εγώ έμεινα να την παρατηρώ, σα να

σκεφτόταν κάποιος άλλος. Ήμουν εκεί αλλά…ένιωθα να ακουμπώ τα

σύνορα με έναν άλλο κόσμο. Εγώ...και κάποιος άλλος. Δυο άνθρωποι

μέσα μου…αχώριστοι...και όμως τόσο μακρινοί! Ξάφνου άκουσα τον

εαυτό μου να μιλάει:

«Με σεβασμό στέκομαι μπροστά σου κύριε και ηγεμόνα των

Ρωμαίων, σεβασμό όχι ανάγκης αλλά αληθινής και βαθιάς ευγνωμοσύνης.

Ποτέ δεν σου ζήτησα, ποτέ δεν σε κολάκεψα κι όμως με αξίωσες με

πλούσιες δωρεές. Υποκλίνομαι στον άρχοντα, μα πιότερο υποκλίνομαι

στον ευεργέτη. Οι δωρεές σου είναι η αιτία, που ο νους μου έμαθε να

ψάχνει, να κρίνει και να απαντά. Κι ό,τι θ΄ ακούσεις σήμερα από μένα

είναι καρπός γνώσης και σοφίας που σε σένα τη χρωστώ».

Μέρωσε ο βασιλιάς, το είδα. Και χάρηκε για τα λόγια αλλά και

τη στάση του προστατευομένου του. Έμελλε η χαρά αυτή να είναι το

τελευταίο ταπεινό αντίδωρο των δωρεών του.

«Θα ΄μουν λοιπόν ανάξιος των δωρημάτων σου», συνέχισα, «αν

δεν χρησιμοποιούσα τον νου μου για να απαντήσω σ΄ εκείνα που

10