Page 12 - liamis-panteleimon

τριγυρνάνε στο μυαλό τού καθενός, από τα πρώτα κιόλας χρόνια της ζωής

του. Σ΄ εκείνα, που, όσο κι αν τα κάνει πέρα, πάντα επιμένουν και ζητάνε

απαντήσεις. Είμαι βέβαιος πως ξέρεις για ποια πράγματα σου μιλώ

βασιλιά. Πόσες και πόσες φορές δεν έχουμε όλοι μας αναρωτηθεί: Όλα

αυτά γύρω μας μόνα τους ή τυχαία φτιάχτηκαν; Υπηρετεί κάποιο σκοπό η

ύπαρξή τους; Ποιος είμαι και σε τι διαφέρω από όλα τα ζωντανά και τ΄

άψυχα γύρω μου; Γιατί ο πόνος να ΄ναι ο πιο πιστός σύντροφος του

ανθρώπου; Γιατί ο μαρασμός και η φθορά; Γιατί σε κάθε δρόμο όριο κοινό

ο θάνατος; Τόσα πως, τόσα γιατί! Και, μάρτυς μου ο Θεός, λίγες δεν ήταν

οι φορές που με πολλή πίστη γονάτισα μπροστά στο τιμημένο άγαλμα του

Ασκληπιού, ζητώντας απαντήσεις, πολλές φορές με αφορμή μία ζωή που

έφευγε απ΄ τα χέρια μου, παρ΄ όλη την προσπάθεια και τις γνώσεις μου.

Και πάντα για απάντηση η ίδια σιωπή κι η ίδια μελαγχολία απ΄ το γλυκό

μα και τόσο ανίσχυρο μαρμαρένιο του πρόσωπο. Όσο έμενε βουβό, τόσο

το πείσμα να βρω απάντηση δυνάμωνε. Κι όμως…απέτυχα.

Με βρήκε ο ζωντανός Θεός, δεν τον βρήκα. Μου οχύρωσε τη

ζωή από τις επιθέσεις της αλαζονείας, μου τη γέμισε με το αίσθημα της

ευγνωμοσύνης για την κάθε στιγμή που ζω, με έμαθε να Τον αναγνωρίζω

στο πρόσωπο και του τελευταίου δούλου και το κυριότερο: Τον μέτρησα

με τα χωμάτινά μου μάτια και τον βρήκα δυνατότερο από την αρρώστια

και τον θάνατο. ΄Έδωσα το νου και την καρδιά μου σε ένα Θεό ζωντανό,

απόλυτο κυρίαρχο του χρόνου και της ανάγκης και συνάμα τόσο φίλο του

ανθρώπου, που να θέλεις να κολλήσεις , έτσι όπως το λέω, να κολλήσεις

πάνω του σαν παιδάκι στο στήθος της μάνας και να παρακαλάς εκεί να σε

11